خارجي مضاف است ، به دو طرفي که در خارج محقق باشد ، نيازمند است و طرف آن بدون شک هيچ يک از امور مقيّد و محدودي که شخص مزبور نا اميدي خود نسبت به آن ها را در مي يابد ، نيست .

در مورد محبّت نيز ، استدلال مزبور بر پاسخي که افراد در ذهن و فکر خود نسبت به محبوب و مطلوب مي دهند ، استوار نيست ، زيرا در اين صورت ، محبوب آن ها مي تواند يک امر موهوم و غير واقعي باشد ؛ البته در اين حال ، محبت نسبت به آن امر نيز موهوم و غير واقعي خواهد بود .

محبتي که در متن هستي افراد و عين واقعيت آن هاست و منشأ اثر است و تلاش و کوشش پي گير زندگي را تأمين مي کند ، به يک صورت ذهني که معلوم بالذات آدمي است ، تعلق نمي گيرد ، بلکه متعلق آن واقعيتي است که صور ذهني انسان نيز در جهت شناخت و کشف آن بسيج مي شوند ؛ يعني محبوب بالذات همان معلوم بالعرضي است که واقعيت خارجي است و استدلال نيز به دنبال آن است که محبوب واقعي را با صرف نظر از تصوري که افراد نسبت به آن دارند ، با شناسايي محبوب هاي کاذب و دروغين و امتياز از آن ها ، يا از طريق شهود مستقيم به دست آورد .

براي تقريب به ذهن ، مي توان جريان تلازم بين وجود عطش انسان و وجود آب در متن واقع را مطرح کرد ، زيرا عطش يک وجود خارجي است ؛ گر چه موطن آن درون انسان است و رابطه عيني بين عطش و آب خارجي برقرار است ، و اگر تشنه اي به سراب دل بست و به دنبال آن حرکت کرد ، از باب خطاي در تطبيق است و هرگز باطل بودن پندار کسي که سراب را به جاي آب ادراک کرد ، نقضي بر تلازم بين وجود عطش و وجود آب در متن خارج نخواهد بود .

برهان فطرت در آيات قرآن

قرآن کريم يک کتاب علمي محض نيست که بر مدار براهين مفهومي ، عهده دار