در چند جاى قرآن كريم آمده است كه عده اى هنگام مرگ گرفتار زدن فرشتگان اند , يعنى فرشتگان صورتها و پشت هاى اينها را مى زنند : يضربون وجوههم و ادبارهم [4] .

مرحوم آقاى حاج شيخ محمد على شاه آبادى قدس الله نفسه الزكيه استاد امام خمينى دام ظله در علوم عرفانى كتابهاى نافعى دارند . يكى از آن كتابها شذرات الم عارف است . در شذرات [5] مى فرمايند اينكه خداى سبحان فرمود در هنگام مرگ فرشتگان صورتها و پشت هاى عده اى را مى زنند , آن گروه كسانى هستند كه كارى در دنيا فراهم و تحصيل نكردند . ملائكه اى كه موكل دنيا هستند پشتش را محكم مى زنند كه وقتت در دنيا تمام شد , از اين جا بيرون برو . فرشتگانى كه موكل آن عالم اند , مى بينند اين با دست خالى و روى سياه دارد مى آيد , به صورت او مى زنند كه عمرى در دنيا بودى چرا با دست خالى آمدى , به خودت عنايت نداشتى .

در اين خطبه شريف هم رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم مى فرمايد : كسى كه خدا را بشناسد و او را بزرگ بشمارد با روزه گرفتن به خودش مى رسد . آن كه روزه مى خورد به خودش عنايت ندارد , آن كه روزه مى گيرد به خود ميرسد و مى خواهد خود را از اين حيات حيوانى نجات بدهد . وقتى اين بيان را از حضرت شنيديد : قالوا : بابائنا و امهاتنا يا رسول الله , هولاء اولياء الله . قال : ان اولياء الله سكتوا فكان سكوتهم فكرا و تكلموا فكان كلامهم ذكرا و نظروا فكان نظرهم عبرة و نطقوا فكان نطقهم حكمة و مشوا فكان مشيتهم بين الناس بركة , لولا الاجال التى قد كتبت عليهم لم تستقر ارواحهم فى اجسادهم خوفا من العذاب و شوقا الى الثواب .