امام صادق از اجداد كرامشان از رسول الله صلى الله و آله و سلم نقل فرمود : من عرف الله و عظمه منع فاه من الكلام و بطنه من الطعام و عنا نفسه بالصيام و القيام [1] . حضرت فرمود براى اين كه انسان مواظب دهان باشد و هر حرفى را نزند معرفت خدا لازم است . كسى كه خدا را بشناسد و او را بزرگ بشمارد در پيش خداى عظيم هر حرفى را نمى زند و شكم را هم به غذاى حرام آلوده نمى كند .

در حالات اميرالمؤمنين سلام الله عليه نقل شده است [2] كه حضرت باغى داشت . روزى به باغبانش فرمود : غذائى دارى ؟ عرض كرد : يك غذاى ساده اى دارم كه شايسته شما نيست . از كدوى بى روغن غذائى تهيه كرده ام . فرمود : حاضر كن . باغبان مى گويد : حضرت دستهاى مبارك را شستند و اين غذا را ميل فرمودند بعد هم اشاره به شكم كردند فرمودند : شكمى كه با اين غذاى ساده سير مى شود بدا به حال كسى كه شكم او , او را به آتش ببرد .

لذت خوردن همان چند لحظه ايست كه غذا در فضاى دهان است . فرمود كسى كه خدا را شناخت , شكمش را از غذاى حرام حفظ مى كند , كنار هر سفره اى نمى نشيند , عنايت دارد كه خود را با روزه گرفتن بپروراند , خود او مورد عنايت او است , خودش را فراموش نمى كند .

يكى از نصيحت طلبان به اباذر نوشت كه مرا نصيحت كن [3] . اباذر هم در جواب مرقوم فرمود : به عزيزترين دوستانت ستم نكن . دوباره آن شخص در جواب نوشت كه اين يك مطلب روشنى بود , انسان كه به دوست عزيزش جفا نمى كند . من از شما نصيحت خواستم شما گفتيد به عزيزترين دوستانتان جفا نكنيد . اباذر در جواب فرمود : عزيزترين افراد نسبت به آدم خود آدم است . هيچكس به اندازه خود آدم پيش انسان عزيز نيست . فرمود : جان خود را نيازار , نرنجان و آسيب