دعاهاى على بن ابيطالب سلام الله عليه كه نشانه روح بزرگوار آن حضرت است براى آن است كه مهمان خدائى بود كه خدا را بخوبى شناخت . همان آثار و اوصاف خدائى را از خدا طلب مى كند . بى نيازى را از خدا طلب مى كند . به خداى سبحان عرض مى كند : اللهم اجعل نفسى اول كريمه تنتزعها من كرائمى و اول وديعة ترتجعها من ودائع نعمك [9] . خدايا همه اين نعمت هائى را كه دادى از ما مى گيرى ولى اولين نعمتى را كه از ما مى گيرى جانمان باشد . اينطور نباشد كه اعضاء و جوارح ما را اول از ما بگيرى و ما محتاج فرزندانمان باشيم , آنگاه جان ما را بگيرى . آن زندگى ذليلانه است . مشابه اين روح بزرگ منشى در ديگر دعاهاى ائمه عليهم السلام هست .

حضرت على ( ع ) و نيز امام سجاد ( ع ) عرض مى كنند : اللهم صن وجهى باليسار و لا تبذل حساهى بالاقتار فاسترزق طالبى رزقك فافتتن بحمد من اعطانى و بذم من منعنى و انت مع ذلك ولى الاعطاء و المنع [10] . خدايا تمام روزى ها كه از دست تو است و بدست تو است , مرا بدون واسطه اين و آن از روزى ات برخوردار كن اين چنين نباشد كه روزى ام بدست اين و آن باشد كه از غير به من چيزى برسد و من ناچار بشوم غير را مدح كنم , در حالى كه از تو است . و آن كه به من