ان لكل اسم مبدءا لا يظهر ذلك الا فى موطن خاص من مواطن تنوعات الذات و مرتبة مخصوصة من مراتب تنزلاتها لا يطلق ذلك الاسم عليه الا بذلك الاعتبار و هذا معنى من معانى ما عليه ائمة الشريعة رضوان الله عليهم ان اسماء الحق توقيفية [1]

توضيحا گوييم : اسماء , حقائق عينيه اند كه ظهورات و بروزات تجليات هويت مطلقه اند و اين هويت مطلق وجود و وجود مطلق به اطلاق سعى كلى است كه صمد است يعنى لا جوف و لا خلاء له , و از اين ظهور و بروز تجلى تعبير به اسم مى شود و به حسب غلبه يكى از اسماء در مظهرى آن مظهر به اسم آن غالب ناميده مى شود .

قيد غلبه را از اين جهت آورده ايم كه هر كجا سلطان وجود نزول اجلال فرمود جميع عساكر اسماء و صفات در معيت او هستند كه از لوازم اويند جز اين كه اين لوازم در بعضى از مظاهر ظاهر و در بعضى باطن اند چنانكه در بعد بحث تفصيلى آن خواهد آمد .

اسم بر دو قسم است : يكى اسم تكوينى عينى خارجى كه همان شأنى از شئون ذات واجب الوجودى است كه كل يوم هو فى شأن , [2] و ديگر اسم , اسم است كه لفظ است و مرتبه عاليه اسم قرآنى و عرفانى اول است نه دوم و علم آدم الاسماء كلها [3] هر چند هر يك از اسم و اسم اسم را به حكم محكم شرع مطهر احكام خاصه است قل ادعوا الله او ادعو