چو يك نور است در عالى و دانى *** غذاى جمله را اين نور دانى

بود بر سفره اش از مغز تا پوست *** يكايك مغتذى از سفره اوست

بر اين خوان كرم از دشمن و دوست *** همه مرزوق رزق رحمت اوست

ازين سفره چه شيطان و چه آدم *** به اذن حق غذا گيرند با هم

چو رزق هر يكى نور وجود است *** به شكر رازقش اندر سجود است

همه حسن و همه عشق و همه شور *** همه وجد و همه مجد و همه نور

همه حى و همه علم و همه شوق *** همه نطق و همه ذكر و همه ذوق

و چون به سرايت ذكر در جميع عبد آگاهى يافتى بر آن باش كه يكپارچه ذكر باشى و به ذكرت ذاكر كه خودت ذكر و ذاكر و مذكور خودى , و آن مقامات پنجگانه ذكر را دارايى و در خودت دارى و آن تويى ولا تكونوا كالذين نسوا الله فانساهم انفسهم اولئك هم الفاسقون ( 118 ) ( حشر : 20 ) . مگر ندانستى كه هر كجا سلطان وجود نزول اجلال فرمود جميع عساكر اسماء و صفاتش ملتزم ركاب او هستند و كجا است كه خالى از نور وجود است ؟ و كدام موطن است كه در حيطه اين سلطان نباشد ؟ و با نور وجود حقى كه غير متناهى است و به تعبير ديگر وحدت شخصيه حقه حقيقيه اين وجود است , و به عبارت ديگر( بسيط الحقيقه كل الاشياء) , و به بيان مبين خود او كه الصمد است كدام ذره اى را با او بينونت شى ء از شى ء يعنى بينونت عزلى است هر چند بينونت وصفى است كه از نقص آنها منزه است .

توجه به مطلبى در ذكر كه سر آن برهان لزوم ذاكر كامل با بدن طبيعى در نشأه عنصرى و سلسله زمان است كه ديگران به طفيل اويند , در اينجا لازم است و آن اينكه : شيخ عارف محيى الدين عربى در فص يونسى( فصوص الحكم) و شارح آن علامه قيصرى افاده فرموده اند كه([ : و لابد ان يكون فى الانسان جزء يذكر به ويكون