پس با توجه به قسمت اول اين آيه سه احتمال براى متجاوزين و معتدين كه از محبت خداوند به دورند وجود دارد اول اينكه معتدين كسانى هستند كه خداى را به دعا نمى خوانند و دوم اينكه آنها كسانى هستند كه ادب دعا را رعايت نمى كنند , و سوم اين كه معتدين در دعاى خود آنچه را كه در خواست آن صحيح و حلال است طلب نمى نمايند

در هر دعا چند امر وجود دارد , از آن جمله داعى , مدعو و ادب دعاست

داعى همان عبد نيازمند است كه به زبان و قلب خدا را مى خواند و مدعو خداوند است كه داراى اسماء حسنى بوده و هيچ ربى جز او نيست

حاجت و نيازى كه علت دعاست , حاجت و نياز ذاتى بوده و به سوى غنى بالذات مى باشد و جز خداوند غنى بالذات نيست

ذاتى بودن نياز انسان بدين معناست كه انسان در حقيقت شيى داراى فقر نيست بلكه عين فقر است , برداشت ظاهرى مردم از فقير اين است كه فقير موجودى است كه فقر صفت آن مى باشد وليكن مطابق تحليلات قرآنى انسان داراى ذاتى نيست كه فقر و نياز وصف