و اما در نگاه فلسفى كه واجب در عرض و يا در طول ديگر موجودات حقيقى قرار داشته و علت از براى كمالات حقيقى و واقعى آنها مى باشد , ذات واجب در سر سلسله هستى ها قرار گرفته و مجرد از قيود جزيى و امكانى ديگر موجودات شمرده مى شود يعنى در نگاه فلسفى واجب همان هستى بشرط لا است كه در هستى شناسى عرفانى به عنوان اولين تعين و ظهور هستى مطلق و اولين اسم از اسامى ذاتى خداوند سبحان بوده و از آن به دو اعتبار مختلف با دو نام احديت و واحديت ياد مى شود , آگاهى بر اسم و ظهور بودن احديت و واحديت موجب مى شود تا سر سلسله بودن , وصف ظهور و نمودى از مظاهر و اسماء الهى شمرده شود و در نتيجه سلسله اى كه در مراتب تشكيكى به عنوان معاليل و مجعولات ترسيم مى شود , بى آنكه دروغ و كاذب شمرده شود , بر خلاف آنچه در حكمت متعاليه و يا حكمت مشاء و اشراق معمول است نه به هستى و مراتب آن بلكه به مراتب