هيچ يك ذات مطلق را آنگونه كه براى خود آن معلوم و آشكار است اظهار نمى دارند
زيرا هر يك از آنها مطلق را از زاويه محدود خود نشان داده و به همين دليل ذات
الهى فوق شهود عارفان و فهم حكيمان است
خداوند سبحان كه رؤف به بندگان است در تنبه به اين حقيقت , بندگان خود را
با اين عبارت از حماى عظماى ذات بر حذر داشته است كه (
يحذركم الله نفسه
) آل عمران
30 - يعنى خداوند شما را از ذات خود بر حذر مى دارد و پيامبر اكرم
كه برترين عارف و كاملترين عالم به اسماء و صفات الهى است بر اين حقيقت
بدينسان اعتراف نموده است كه
ما عرفناك حق معرفتك [1] ما ترا هرگز آنچنان كه حق معرفت تو است نشناختيم و امير بيان على
عليه السلام كه برترين آيت و نشانه الهى بوده
ما لله آيه اكبر منى [2] ذات الهى را برتر از هر اسم و صفت معرفى نموده دارايى آن را خارج از
دسترس هر علامت و نشانه دانسته و مى فرمايد ( لايدركه بعد الهمم ولا يناله غوص
الفطن ) [3] هرگز پرواز بلند صاحبان انديشه را به اوج آن و هيچ گاه كنكاش
غواصان درياى شهود را به ژرفاى او راهى نيست پس در هستى شناسى عرفانى هر
موجودى كه بگونه اى تعين و تقيد قرين
[1]- مرآه العقول , ج 8 , ص 146 , كتاب الايمان و الكفر , ( باب الشكر ) -
مشخصات كامل كتابهاى مرجع كه در پاورقى نام آنها آورده مى شود در فهرست ماخذ
ذكر خواهد شد -
[2]- بحار الانوار , ج 23 - ص 206 - روايت 2 - باب 11