خصوصيت امر مجازى آن است كه حقيقتى را در محدوده ذات و كنه خود ارائه نمى دهد بلكه ذات آن به حقيقتى كه در فراسوى آن است راه مى نمايد و در ارائه و نمايش خود نيز دروغ و كذب نمى گويد

از ديدگاه عرفانى هستى هاى مقيد هر يك به دليل ارائه و نمايشى كه از هستى مطلق دارند از نيستى و عدم امتياز مى يابند و از اين جهت معدوم نمى باشند وليكن هستى اى كه به آنها استناد مى يابد در حقيقت متعلق به ذات آنها نبوده بلكه ارائه , ظهور , نشانه و آيت همان هستى مطلق مى باشد و به همين دليل استناد هستى به ذات آنها حقيقى نبوده و با نوعى از مجاز همراه است

نكته اى كه در نگاه عرفانى مورد توجه است اين حقيقت است كه گرچه هستى هاى مقيد نشانه و آيت هستى مطلق مى باشند , ليكن