اعتقادات چه مقدار دور از حقيقت باشند ولي اگر آن را با نيت كاملاً پاك انتخاب كرده باشد همين صدق مي تواند لطف خدا را شامل حال او بگرداند. زيرا صدق، في نفسه لُبّ اسلام است. اين نكته به بهترين وجه در داستان موسي و شبان مولانا منعكس شده است.[1] طبق اين داستان علي رغم تفكر نادرست چوپان درباره خدا، عبادت او به جهت خلوص و صدقش مقبول درگاه حق واقع مي شود.

نكته مرتبط با اين مسأله ثواب الهي است. اگر مجتهدي در فتوايش مرتكب اشتباه بشود، اين خطا به حساب غفلت او گذاشته نمي شود. بنابراين، اجر او ضايع نمي گردد و بايد به آن فتوا عمل گردد. در همين رابطه، حتي اگر فردي كاري را به طور صحيح انجام دهد ولي به گمانش نادرست باشد، كار او نادرست است. تقليد در اصول بنيادين ممنوع است و هر كس بايد تواناييهايش را به كار اندازد تا بفهمد دين درست كدام است. در اين زمينه، هر كس خود مجتهد است.

حاصل آنكه، وعيد عذاب نه صرفاً به كفر يا عقيده نادرست بلكه به كفر گناهكار عاصي و يا عقيده نادرست از سر لجاج، مشروط است. داشتن اعتقادات ناصواب براي قاصر، بر خلاف مقصر، گناه محسوب نمي شود. مقصر مانند منافق است، زيرا هر دو به ظاهر مدعي امري هستند كه باطناً آن را انكار مي کنند منافق در همان حالي كه با زبان مدعي اسلام است در قلب آن را انكار مي کند. به اين امر نيز واقف است كه اسلام حق است ولي بدان عمل نمي کند. پس ادعاي ظاهري او مبني بر قبول اسلام، خود نوعي انكار اسلام است. اين امر در مورد مقصر نيز صادق است. او نيز ادا مي کند كه به دنبال حقيقت است ولي در قلب، خود را از حقيقت پنهان مي کند.کوتاهي او در جستجوي حقيقت، خود نوعي انكار حقيقت تلقي مي شود. پس كاملاً بجاست اگر وعيد جهنم براي كفار گاهي همراه با وعيد جهنم براي منافقين باشد.