معرفي شده و فرد را به جاي رسانيدن به سعادت به شقاوت مي كشاند. اهل كتاب مانند يهود و نصاراً علي رغم اختلافات غير قابل جمع شان با تعاليم اسلام، به شرطي رستگار مي شوند كه اعتقادات نادرست شان از كوتاهي خود آنها نباشد، زيرا اديان مذكور، سرچشمه الهي دارند. آنها حتي مي توانند به واسطه همان حقيقتي كه در دين شان وجود دارد به قرب الهي برسند. حتي امكان دارد پيروان ادياني مانند هندي، چيني و بودايي به همين نحو يا طريق ديگر به بهشت برسند، مبني بر اينکه اسلام را از روي جهل انكار كنند نه از روي تعصب و ضديت با آن. يعني قاصر باشند نه مقصر. زيرا نمي توانيم به طور قطع بگوييم كه تابعين ادياني غير از يهودي، مسيحي و اسلام اهل كتاب نيستند. تشخيص اين امر، كه تعاليم اصلي اين اديان از سوي پيامبر خدا آورده نشده اند، محال به نظر مي رسد. اختلاف بين تعاليم اسلام و محتويات اين گونه كتابها ثابت نمي کند كه اين تعاليم اساساً يكي نيستند. در برابر تناقضي كه بين اسلام و مسيحيت وجود دارد، اين توضيح داده مي شود كه تعاليم مسيحيت تحريف شده ولي به چه دليل در مورد اين مسأله كه شايد اديان غير ابراهيمي نيز منشأ الهي داشته باشند سخني به ميان نمي آيد.[1] بنابراين، شايد فرد قاصر به وسيله حقيقت نهفته در ديني كه به غلط بر آن باور دارد به نجات برسد.

به هر حال، پاسخ اين پرسش كه آيا قاصر مي تواند به نجات برسد صرفاً بر اساس صدق و كذب تعاليم ديني يا نظام اعتقادي او نيست، بلكه بر اساس دلايلي است كه به واسطه آنها داراي آن اعتقاد شده است. مهم نيست كه اين