وَعَدَ الله الْمُنَافِقِينَ وَالْمُنَافِقَاتِ وَالْكُفَّارَ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فيهَا هِيَ حَسْبُهُمْ وَلَعَنَهُمُ اللّهُ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُّقِيمٌ(توبه: 68)؛ خدا به مردان و زنان دو چهره و كافران، آتش جهنم را وعده داده است. در آن جاودانه اند. آن [آتش] براي ايشان كافي است، و خدا لعنتشان كرده و براي آنان عذابي پايدار است.[1]

به هيچ وجه نمي توان درباره کسي اين گونه اظهار نظر كرد كه او به خاطر كفرش گناهكار است يا نه (غير از چند نفر معدود كه سرنوشت آنها به پيامبر(ص) وحي شد.) تفاوت قاصر و مقصر در قلب است. شهيد مطهري به اين نكته نيز آنجا كه پاستور را مثال مي زند اشاره كرده است: «اختصاص به پاستور ندارد، اصولاً حساب اشخاص در دست خداست، هيچ كس حق ندارد کسي درباره ي کسي به طو قاطع اظهار نظر كند كه اهل بهشت يا اهل دوزخ»[2]

حتي پيامبر نيز در مورد افراد غير از آنچه كه از طريق وحي دريافت مي کرد، اطلاع نداشت.[3]

گسترش مفهموم قاصر در آثار شهيد مطهري پيشرفت اخلاقي قابل ملاحظه اي در كلام شيعي محسوب مي شود. زيرا اين مسأله ارتباط بين مسؤوليت اخلاقي و سرنوشت اخروي را كه به وسيله تأكيد زياد قاتلان به درست اعتقادي به خطر افتاد هبود، مجدداً تصديق و تثبيت كرد.

شهيد مطهري اين گونه تفكر را كه بهشت مخصوص اقليت كوچكي است كه همه عقايد متكلمان شيعي را قبول مي کنند، استهزا مي کند. در حالي كه، تقريباً در هيچ مورد خاصي نمي توان گفت كه قاصر كيست و مقصر كيست، شهيد مطهري بعيد نمي داند كه تعداد زيادي از كافران قاصر باشند.