وحي جديد انسان را از سر لجاج و عناد به وحي سابق وابسته باشد، جزو اشقيا محسوب مي شود. در اين مورد نپذيرفتن وحي جديد طغيان در مقابل خداست.

بر اساس کثرت گرايي ديني غير فروکاهشي، داشتن اعتقادات درست واجب است، ولي براي نيل به سعادت ضروري نيست. اعتقاد درست داشتن واجب است، زيرا امر خداست. ضروري نيست بدين معنا كه ممكن است انسان بتواند به واسطه فيض خدا به نجات دست يابد، حتي اگر به وظيفه اش درست عمل نكرده باشد. درجات مختلف کثرت گرايي غير فروکاهشي مغايرت با اعتقاد درست را تا حدي مجاز مي داند. در عصر پيامبري حضرت محمد(ص) اعتقادات يهود و نصارا نادرست محسوب مي شد ولي خداوند پاداش متناسب با آن اعتقادات را انكار نمي کند. در دو آيه قرآن خداوند حتي براي صابئين نيز پاداشي در نظر گرفته است، (بسياري از مفسرين صابئين را ستاره پرست مي دانند) به شرطي كه اعتقاد به خدا و روز قيامت داشته باشند و عمل خير انجام دهند.

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ هَادُواْ وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عليهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ (بقره: 62) در حقيقت كساني كه [به اسلام] ايمان آورده، و كساني كه يهودي شده اند، و ترسايان و صابئان، هر كس به خدا و روز بازپسين ايمان داشت و كار شايسته كرد، پس اجرشان را پيش پروردگارشان خواهند داشت، و نه بيمي بر آنان است، و نه اندوهناك خواهند شد.[1]

طبيعي است كه مفسرين در تفسير اين آيه با يكديگر اختلاف نظر داشته باشند. تفسير انحصارگرايان از اين آيه بدين گونه است: اگر غير مسلمانان تابع ديني بودند كه در زمان او خداوند به آن امر كرده، نبايد از رسيدن به رستگاري و نجات واهمه داشته باشد، ولي اگر در عصر كنوني تابع ديني غير از اسلام باشد