سرنوشت اين گروه ها، كه قاصر[1] خوانده مي شوند، اختلاف نظر وجود دارد. طبق برخي از روايات خدا آنها را در روز قيامت امتحان مي کند، به طوري كه پيامبر در آن روز آنها را از ميان آتش به سوي خدا فرا مي خواند، كساني كه داخل آتش شوند، نجات يافته و بقيه وارد آتش جهنم خواهند شد. شيخ صدوق، اين گونه روايات را به لحاظ مغايرت با رواياتي كه در روز قيامت وظيفه و تكليفي براي انسان قائل نيستند، مردود نمي داند. برخي ديگر معتقدند كه قاصران در روز قيامت استثنا هستند. از نظر فيض كاشاني، فراخواني از ميان آتش انعكاس اخروي امتحان الهي در اين جهان براي دعوت به زندگي نيكوكارانه است و دعوت پيامبر از ميان آتش صورت اخروي دعوت وجدان اخلاقي در اين جهان است.[2] به هر حال، در معافيت چنين گروههايي از عذاب الهي، علي رغم داشتن اعتقادات نادرست، علماي شيعي با هم اتفاق نظر دارند.

قاصران از مقصران[3] متمايز هستند. اعتقادات نادرست مقصر به سبب كوتاهي، تعصب، جزميت و غرور و تنبلي خود اوست. راه حلي كه شهيد مطهري براي مسأله كثرت اديان مطرح كرده است، ناظر به همين تفاوت و تمايز است. ولي او مفهوم قاصر را بسط داده تا شامل حال همه كساني شود كه حقيقت اسلام را پذيرفته اند، و اين نپذيرفتن نه به لحاظ گناه بلكه به لحاظ قصورشان بوده است. قاصران به دو گروه تقسيم مي شوند: گروهي كه به علت عدم توانايي فكري از تشخيص حقيقت محروم شده و گروه دوم، كساني هستند كه علي رغم داشتن توانايي هاي عقلي، حقيقت بر آنها مكشوف نشده است. گروه نخست، شامل كودكان، ديوانه ها و سفيهان است. گروه دوم، كه افراد ناشنوا و ناگويا را در برمي گيرد، از سوي شهيد مطهري مستضعف ناميده