حلول ‌ فرود آمدن در جايى، وارد شدن روح شخصى در ديگرى (ف - م)

اتّحاد ‌ يكى شدن، يگانگى (ف - م)

آنجا ‌ منظور مقام وحدت است.

محال ‌ غير ممكن، نشدنى

وحدت ‌ ب 83

ضلال ‌ گمراهى

در مقام وحدت، حلول و اتحاد غير ممكن است زيرا «حلول و اتّحاد خود متضمن فرض دوگانگى مى باشد و بايد دو چيز باشد تا يكى در ديگرى حلول كند و يا يكى با ديگرى متحد شود»[1] در حالى كه يك واجب الوجود، بيش نيست و آن ذات حق تعالى است. بنا بر اين در مقام وحدت، دوگانگى ضلالت و گمراهى محض است.

خيزد ‌ بدست مى آيد، حاصل مى شود.

با توجه به مطالب ياد شده در بيت 499 حلول و اتّحاد آنگاه حاصل مى شود كه دو چيز وجود داشته باشد. ولى وحدت، حاصل از سير و سلوك سالك است آنگاه كه سالك با تصفيه درون و بيرون خود به سير «رجوعى»[2] باز گردد. و وجودش در حقّ فانى شود.

تعيّن ‌ به چشم ديدن چيزى و به يقين پيوستن (ف - م)