سعدى نيز در اين باره گويد:

يك ره ‌ ب 210

اگر مى خواهى بدانى كه ذرّات عالم همه توحيد گوى حضرت حق مى باشند آيه ﴿و ان من شىء الاّ يسبّح بحمده﴾[2] را يك بار بخوان.

پنبه كارى ‌ عملى است كه پنبه زن با آلت مخصوص كه كمان باشد پنبه را مى زند تا زوايد آن بيرون شود و آماده انباشتن در لحاف و تشك گردد، حلاّجى (ف - م)

هنگامى كه وجود مادّى و مجازى خود را بر هم بزنى و از هم فرو پاشى و از قيد تعيّنات رهايى يابى، هر آينه تو نيز مى توانى همچون منصور حلاج «انا الحق» بر زبان آورى و آن زمانى است كه وجود خود را در حق محو و فانى دانسته و با حق يكى شده باشى.

بنيوش ‌ ب 423

پندار ‌ خيال

اگر پنبه غفلت و فراموشى و خيال را از گوش خود بيرون كنى به تحقيق مى توانى سخن خدا را با گوش دل بشنوى كه: ﴿لمن الملك اليوم للّه الواحد القهّار﴾[3] و