فخلقت الخلق لكى اعرف»[1] بر اساس عشق و محبت است و چون در هر ذرّه اى از عالم نيز اين عشق وجود دارد پس همه عالم حيران و سرگشته محبت و جوياى مبدأ حقيقى خود مى باشند و يك جزء از اجزاء عالم پا از حدّ امكان نمى تواند بيرون گذارد زيرا محبوس قيد تعيّنات است.

جزويّت ‌ عالم هستى، ماديات

كلى ‌ مبدأ اصلى، ذات حق

تعيّن ‌ معيّن و محدود بودن، عرفا تعيّن يا ماهيّت را به چشم زندان مى نگرند و رهايى از آن را شرط پيوستن به مطلق و استغراق در بحر وجود مى دانند.[3]

تعيّنات و ظواهر مادى هر يك از افراد عالم را محبوس و مقيّد خود ساخته اند و نمى گذارند كه سير در عالم معنى نمايند و بر حقيقت وجودى خود واقف گردند و تمام عالم كه جزوى هستند از مبدأ اصلى كه كلّى است به خودى خود گرفتار و مأيوس از رسيدن به حقيقت اصلى شده اند.