خلع ‌ كندن، جدا كردن

لبس ‌ جامه، به تن كردن لباس، پوشانيدن

خلع و لَبس ‌ «بيرون كردن لباس و به تن كردن لباسى ديگر. چنانكه گفته اند مرگ، نوعى خلع و لبس است. شيخ محمود شبسترى و ديگر عارفان معتقدند كه موجودات هر لحظه در خلع و لبس اند و هر دم از لباس هستى خلع مى شوند و باز لباسى از هستى نو مى پوشند»[1]

ممكنات عالم به اقتضاى ذات دائماً در سير و حركت به سوى فنا و نيستى هستند و چون از نفس رحمانى پيوسته امداد وجودى به آنها مى رسد، پس محبوس وجود خود هستند و نمى گذارد كه به عدم برگردند و به تعبيرى ديگر موجودات عالم مدام خلع وجود از خود مى كنند و به كمك نفس رحمانى لباس وجود مى پوشند و در هر لحظه خلقى ديگرند ﴿بل هم فى لبس من خلق جديد﴾[2]

همه موجودات عالم از ذات و حقيقت خود آگاهى دارند و از آنجايى كه از ذات خود آگاهى دارند راه به درگاه حضرت حق برده اند و خود را متصل به مبدأ اصلى و حقيقى كرده اند.

از عجايب آفرينش خداوند آن است كه با وجود آشكار بودن،پنهان و در عين پنهانى، آشكار و ظاهر است و به غير از او هيچ چيزى نيست و اوست كه حقيقت همه موجودات است و تعينات و تعلقات مادى پرده و حجاب جمال آن حضرت