يُنسي مَلَکَيه مَا کَتَبَا عَلَيهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَيُوحِي إلي جَوارِحِهِ اکْتُمِي عَلَيْهِ ذُنُوبَهُ وَيُوحي إلي بِقاعِ الأَرضِ اکتُمي مَا کان يَعْمَلُ عَلَيْكَ مِنَ الذُّنُوبِ فَيَلقيَ اللهَ حينَ يَلْقاهُ وَلَيسَ شَيءٌ يَشهَدُ عَلَيْهِ بِشَيءٍ مِنَ الذُّنُوبِ»؛ [1]

«هنگامي که بنده‌اي از گناهانش توبه کند ـ [توبه‌اي که همة گذشته‌اش را جبران نمايد و آينده‌اي پاک براي او تدارک کند، توبه‌اي که پس از آن به گناه برنگردد و ريشة درخت ناپاک گناه را در وجودش بخشکاند] ـ با چنين توبه‌اي محبوب خدا مي‌شود، و پروردگار در دنيا و آخرت نسبت به گناهانش پرده پوشي مي‌کند».

معاوية بن وهب که راوي روايت است، مي‌گويد:

به حضرت صادق گفتم: اين پرده پوشي چگونه است؟ حضرت فرمود: همة گناهان بنده را که دو فرشتة موکل بر او در حافظة خود ثبت کرده‌اند، از يادشان مي‌برد و از صفحة ذهنشان محو مي‌کند و به اعضا و جوارح توبه کننده، وحي مي‌رسد که گناهانش را از او پنهان کنند، و به قطعه‌هاي زميني که در آن گناه کرده، وحي مي‌شود که آنچه گناه بر روي زمين مرتکب شده بر او بپوشانند؛ پس خدا را در حالي ملاقات مي‌کند که شاهدي بر گناهانش وجود ندارد».

[1] الکتب الاربعه، بخش کافي، ج 2، ص 495، حديث 2951.