به اعمالي زشت و ناروا چون: ظلم، ستمکاري، غيبت، تهمت، حرام‌خواري، فحش و ناسزا، دروغ، بريدن نان مردم، چشم و همچشمي و ... آلوده است،‌ همه را ترک کند،‌ و عزم جدّي و راستين داشته باشد که در آينده به اين آلودگي‌ها بازنگردد؛ ‌چرا که توبة واقعي، جز پاک‌سازي باطن، ترک اعمال ناروا، پشيماني از گذشته و عذرخواهي از خدا نيست.

شستشويي کن و آنگه به خرابات خرام

تا نگردد ز تو اين دير خراب آلوده

تائب حقيقي و بازگشت کننده به حق بايد علاوه بر اداي حقوق شرعي و الهي، حقّ‌الناس را نيز ادا نمايد.

ناراضيان از خود را، به خصوص اگر پدر و مادر، زن و فرزند و اقوامش باشند،‌ از خود راضي کند که اين هم، رشته‌اي از توبه و رجوع به حضرت حق است؛ زيرا حضرت حق به انسان فرمان داده که به پدر و مادر و زن و فرزند و خويشان و اقوام، احسان و نيکي کند و يقيناً بدرفتاري با آنان، سرپيچي از فرمان خدا و معصيت است و توبه از اين معصيت، کرنش در برابر خداست.

دربارة آثار «توبة حقيقي» از امام صادق (عليه السلام) چنين روايت شده است:

«إذا تَابَ العَبْدُ تَوبةً نَصُوحاً أحَبَّهُ اللهُ فَسَتَرَ عَلَيْهِ فِي الدُّنْيا وَالآخِرَةِ فَقُلْتُ وَکَيْفَ يَسْتُرُ عَلَيْه؟ قالَ: