امام باقر (عليه السلام) مي‌فرمايد:

«إِنَّ اللَّهَ تَعَالَي أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَزَادَهُ فِي لَيْلَةٍ ظَلْمَاءَ فَوَجَدَهَا فَاللَّهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ ذَلِكَ الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِينَ وَجَدَهَا»؛ [1]

«بي‌ترديد خدا به توبة بنده‌اش خوشحال‌تر است از مردي که مرکب و زادش را در شب تاريک گم كرده و آن را يافته است؛ خدا از توبة بنده‌اش مسرورتر است از مردي که گم کرده‌اش را مي‌يابد».

با چنين توبه‌اي که قرآن و روايات برآن تأکيد دارند، ظاهر و باطن انسان غرق طهارت و پاکي مي‌شود و سبکبار و سبکبال، زمينة حضور در محضر حق برايش فراهم مي‌آيد و زائري مي‌شود که حجّ ابراهيمي از افق وجودش طلوع مي‌کند.

4. وصيت

نوشتن وصيتنامه، از مؤکدات اسلام است و از آنجا که زائر از وطنش تا کعبه، راه طولاني و دوري را طي مي‌کند و به منطقه‌اي مي‌رود که ميليون‌ها نفر در آن اجتماع مي‌کنند و احتمال دارد حادثة غيرمترقبه‌اي روي

[1] الکتب الاربعه، بخش کافي، ج2، ص497.