جواب: اگر راديوگرافى براى تميز دادن بيمارى ضرورت دارد، با شرط عدم ضمان، پزشك مسئول نيست.

شرط عدم ضمان‌

سؤال 2065: بطور كلى و در تمامى روشهاى تشخيصى و درمانى، اگر پزشك قبل از انجام هر عملى، به بيمار خود و يا ولىّ او (اگر بيمار بالغ يا عاقل نباشد) متذكر شود كه اين روشها، از يك طرف ممكن است بى‌فايده باشند (و وقت و مال او را به هدر دهند) و از طرف ديگر ممكن است عوارض متفاوتى براى او داشته باشند، و بدين ترتيب با ذكر اين مطالب، پزشك قبل از هر گونه معاينه و دستور روشهاى تشخيصى و درمانى و تجويز دارو از خود كاملا در قبال خسارات و عوارض احتمالى سلب مسئوليت كند؛ و بيمار چه از روى ناچارى و چه از روى تمايل و يا به ظاهر از روى تمايل، اين شرط را قبول كند، آنگاه در صورت اشتباه سهوى پزشك، هزينه‌هاى بيهوده، يا عوارض ناشى از روشهاى تشخيصى و درمانى متوجه بيمار شود، آيا پزشك مسئول است؟ (در صورتى كه وى حد اكثر تلاش خود را نيز بكند).

جواب: در صورت اشتباه و سهو و نسيان، پزشك، مسئول هزينه و عوارض حاصله مى‌باشد؛ مگر اينكه شرط عدم ضمان، حتى با سهو و اشتباه، كند. و در عين حال اگر تحميل هزينه و حصول عوارض، مستند به او باشد، احوط تصالح با بيمار است. هر چند شرط عدم ضمان نموده باشد.

سؤال 2066: اگر پزشك روش يا دارويى را تعريف كند و بگويد اين دارو براى فلان بيمارى، مفيد است و يا بگويد درمان، مترتّب به فلان دارو است؛ بدون آنكه بيمار را وادار به مصرف آن دارو كند، در اين حالت آيا در صورت عدم تأثير يا عوارض دارو، پزشك مسئول يا مديون است؟

جواب: ظاهرا مسئول نيست.

سؤال 2067: در دو فرض فوق، اگر بيمار يا ولىّ او، شرط را قبول نكردند، آيا پزشك مى‌تواند بيمار را رها كند؟

جواب: بلى؛ مى‌تواند رها كند و ارجاع به غير دهد.