وسيله داروها مداوا كند، با شرط برائت و عدم ضمان، مسئول نيست.

سؤال 2055: اگر بدانيم يا احتمال زياد بدهيم، كه يك بيمار در اثر نوعى بيمارى (مثل برخى سرطانها) بزودى خواهد مرد؛ آيا مجازيم فقط براى افزايش طول عمر وى (هر چند به مدت كوتاه) روشهاى درمانى خطرناك و بسيار پرعارضه (مثل شيمى درمانى كه گاهى عوارض آن شديدتر از بيمارى اوليه است) را تجويز كنيم؟

جواب: اگر با معالجه، مقدار قابل توجهى كه عرفا صدق ادامه حيات كند، بر عمر بيمار افزوده مى‌شود، لازم است معالجه و تجويز دارو شود؛ و با شرط برائت هم ضمانى و مسئوليتى براى پزشك نيست.

سؤال 2056: گاهى اوقات مطمئن هستيم كه نوعى بيمارى، بيمار را به زودى خواهد كشت؛ از طرفى مى‌دانيم كه يك عمل درمانى (مثل جراحى) ممكن است يكى از دو حالت بهبودى و افزايش عمر بيمار، يا تسريع در مرگ وى گردد. وظيفه ما در چنين حالتى چيست؟

جواب: در صورتى كه اميد به بهبود بيمار، با عمل درمانى و جراحى داريد؛ بايد عمل كنيد و با شرط عدم ضمان، مسئول نيستيد.

درمان خانمهاى باردار

سؤال 2057: اگر پزشك (با توجه به گستردگى موضوع) نداند و يا فراموش كرده باشد كه دارو يا روش تشخيصى وى براى خانمهاى باردار يا شيرده مضر است، مسئوليت پزشك در صورت ايجاد عارضه در جنين يا مادر، در چه حدّ است؟

جواب: اگر پزشك متوجه است كه نمى‌داند، حق مداوا ندارد و اگر جهل مركب يا فراموشى عارض وى شده، با شرط عدم ضمان، مسئول نيست.

سؤال 2058: اگر پزشك دارو يا روش تشخيصى را كه در حال حاضر كاملا غير مضر شناخته شده، به خانم باردارى توصيه كند؛ اما بعدا مشخص گردد اين اعمال براى مادر يا جنين، كاملا مضر بوده‌اند (همانطور كه اين مورد در تاريخ پزشكى رخ داده است)، آيا پزشك در قبال عوارض حاصله از اين موارد، مسئوليتى به عهده خواهد داشت؟