ندارد، و يا وقتى كه از بيمار مى‌گيرد، آزمايشات لازم صورت نگيرد و شخص دچار عارضه نيز گردد، در اين صورت آيا پزشك مسئول است؟

جواب: اگر فرصت آزمايش هست و بيمار پول دارد و پزشك آزمايش را لازم مى‌داند، در اين فرض حق مداوا و معالجه ندارد و اگر فرصت نبود يا هزينه و امكانات وجود نداشت، در صورتى كه پزشك شرط عدم ضمان كند، مسئول نخواهد بود.

سؤال 2044: بطور كلى اگر (با توجه به علم امروزى) بدانيم يا احتمال بدهيم كه نجات جان بيمار وابسته به مصرف دارو يا داروهاى خاصى مى‌باشد كه مضرّند (و اين مضرّات به احتمال قوى براى همگان رخ خواهد داد) و با تجويز پزشك، شخص دچار يك يا چند مورد از اين عوارض شود، آيا پزشك مسئول است؟

جواب: در صورتى كه پزشك بداند نجات جان بيمار بستگى به مصرف داروى مذكور دارد، يا گمان قوى و احتمال عقلايى قابل قبول به مفيد بودن آن دارو داشته باشد، با شرط عدم ضمان، مسئول نيست.

سؤال 2045: اگر دارويى نه براى نجات جان بيمار، بلكه جهت تسكين و مداواى بيماريهايى كه باعث آزار بيمار مى‌شوند (همانند تب، خارش، درد، زخم و ...) مصرف شوند و بدانيم يا احتمال دهيم كه اين داروها مؤثّرند؛ و با توجه به اينكه اكثر داروهاى مؤثّر، در كوتاه يا درازمدت داراى عوارض زيادى مى‌باشند، در صورت تجويز پزشك و ايجاد عارضه (كه گاهى بدتر از بيمارى اوليه مى‌باشد)، آيا پزشك مسئوليتى به عهده خواهد داشت؟ (لازم به ذكر است شايعترين و بيشترين تجويز دارو در چنين مواردى صورت مى‌گيرد و لذا اهميّت فراوانى دارد).

جواب: با شرط عدم ضمان و رعايت اهم و مهمّ و با توجه دادن بيمار به عواقب احتمالى مصرف دارو، پزشك مسئول نيست.

سؤال 2046: اگر پزشك بنا به اصرار بيمار، دارويى تجويز كند و يا ساير اقدامات درمانى كه مضر است انجام دهد، در صورت ايجاد عارضه، مسئول كيست؟

جواب: اصرار بيمار مجوز اقدام به معالجه نمى‌شود، و رفع مسئوليت نمى‌كند؛