«خداوند تنها به كسانى از آنها كه ايمان آورده اند و عمل صالح انجام داده اند، وعده آمرزش و اجر عظيم داده است».

واژه «من» در «منهم» به معنى تبعيض و بيان حال برخى از آنهاست و اين واژه، ياران رسول خدا را به دو قسمت تقسيم مى كنند:

1. بخشى كه برايمان و عمل صالح، استمرار ورزيدند و پايدارى كردند.

2. بخشى كه چنين نبودند و در ميانه راه منحرف شدند و اين نعمت را از دست دادند. چگونه با اين آيه، به عدالت همه صحابه، و الگو بودنِ همه آنان حتى معاويه ها و عمروعاصها و مروان حكمها قائل شويم؟![1]

2. آيه پيشگامان از مهاجر و انصار

(وَ السَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الأَنْصَارِ وَ
الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَان رَضِىَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ
أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّات تَجْرِي تَحْتَهَا الأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا