اين عذر تا حدى پذيرفته است ولى مدت طولانى در آن جا لازم است كه صفت موروثى بخواهد به طور بارزى جلوه گر شود. به طورى كه نوع واحدى را دو صنف قلمداد كند، ولى آثار جزئنى هرگز نيازى به مدت طولانى ندارد. دراز شدن دم و يا كوتاه شدن آن به اندازه يك ميليمتر بايست در طول بيست و دو نسل به منصه ظهور برسد، در صورتى كه چنين اختلافاتى مشاهده نشده است.

«داروين» و «لامارك» روى اين قسمت بيشتر تكيه كرده اند و نابينا بودن بسيارى از جانوران غارنشين را روى همين اصل مى دانند، ولى آن چه مسلم است، اين است كه استعمال و عدم استعمال وسيله تقويت عضو و ضعف آن مى گردد، و دانشمندان امروز، كورى برخى از حيوانات را كه احتياج به قوه بينايى ندراند، بر اثر جهشى مى دانند كه گاهى يك مرتبه در حيوانات پديد مى آيد و ما فرضيه جهش را بعداً بررسى خواهيم كرد.

علاوه بر اين دانشمندان در همان محيط هاى تاريك جانوران زيادى را پيدا كرده اند كه نه فقط چشم هاى عادى دارند بلكه بسيارى از آن ها داراى چشم هاى درشت و غير عادى هستند وت مشروح اين بحث در انتقاد از اصل چهارم بيان مى شود.

ششمين راهى كه براى موروثى بودن صفات اكتسابى در دست است، همان تعليم و تربيت مى باشد. در اين باره آزمايش هايى به عمل آمده است كه نتايج مختلف دارد. به طور مسلم در انسان پاسخ منفى است، زيرا ملكات فاضله و صفات و سجاياى ارزنده و رذائل اخلاقى كه از طريق تعليم و تربيت پديد آمده