بيمارى ها مبتلا مى گردند.

جاى شك نيست كه محيط در روى جانور اثرهاى مخصوص مى گذارد و تغييراتى به وجود مى آورد، ولى بحث و گفتگو در اينجاست كه آيا اين صفات و حالات كه محيط به وجود آورده است، موروثى مى شود، يا نه؟ و از آزمايش هاى متعدد، چنين نتيجه گرفته شده است كه اين صفات و تغييرات اكتسابى موروثى نمى گردد.

«سوستر» در سال 1915 عده اى موش ها را در اتاق گرم داراى حرارت 22 درجه و عده ديگر را در اتاق داراى صفر الى چهار درجه، به مدت شش ماه پرورش داد و سپس ملاحظه كرد كه درازى گوش و دم موش هاى اتاق گرم بيشتر از موش هاى اتاق سرد است، و اولاد حاصل از دو دسته مذكور را پس از آن كه در حرارت عادى پرورش داد در وضع طول پا و دم آن ها، تفاوتى مشاهده نكرد.

«پن» آزمايشى در اين باره دارد كه ما آن را در توضيح اصل چهارم بيان خواهيم كرد.

ممكن است گفته شود كه صفات اكتسابى در صورتى موروثى است كه جنبه طبيعى داشته باشد نه مصنوعى و تمام اين آزمايش ها دور تحولاتى مى گردد كه تمام تغييرات در آن جا مصنوعاً به وجود آمده است.

ولى هرگز علت اين تخصيص روشن نيست و زمام موروثى بودن صفات در دست ما نيست كه هر كجا دل ما بخواهد به آن طرف برگردانيم، و نيز ممكن است تصور شود كه موروثى بودن يك صفت مدت طولانى ترى لازم دراد و مدت اين آزمايش ها بسيار كوتاه است.