برخى از فلاسفه غرب، مبارزه با شكاكيت بود ولى اكنون پس از قرن ها همان مكتب به نوعى ديگر رخ نموده و شكاكيت در لباس نسبيت زنده شده است.

و نتيجه اين شده كه «هيچ متنى را نمى توان يك نواخت تفسير كرد و هيچ كس راهى به واقع ندارد و تفسير هر كس با توجه به شرايط حاكم بر او صحيح است».

حاصل اين نظريه جز جهل پرورى و صحه گذارى بر نادانى انسانى چيزى نيست و نتيجه آن اين كه همه آگاهى هاى انسان يك رشته آگاهى هايى است مشكوك كه نمى توان به صورت قطعى گفت با واقع مطابق است.

اصولا از دوران «هيوم» پس از وى «كانت» شكاكيت در غرب رواج پيدا كرده و در حقيقت بى ارزشى، رنگ ارزش پيدا كرده است.

برخى از نظريه ها خودكشى خود را به دست خويش فراهم مى سازد و نخستين قربانى نظرزيه خود آن نظريه مى باشد، اتفاقاً نظريه اين دو فيلسوف درباره «هرمنوتيك» از اين اصل برخوردار است، و خود اين نظريه خودش را باطل مى سازد; زيرا او مدعى است هر متنى را كه انسان مى خواند با توجه به قالب هاى ذهنى و پيش فرض ها نمى تواند به واقع برسد بلكه واقع در قالب هاى ذهنى او جلوه مى كند.

يادآور مى شويم خود اين نظريه كه عصاره قرائت مثلا ده ها متن است از خود اين اصل مستثنى نيست، يعنى اين دو فيلسوف با خواندن متون دينى و غير دينى فهم كلى خود را در باب قرائت متون در قالب هاى ذهنى خود ريخته و نتيجه گرفته اند كه قرائت هر متنى تابع فكر خود مفسر است و هرگز از واقع گزارش