خود فرو ريخت و از آن جز يك اسكلت كاملا بى روح باقى نماند.

اين نوع پيش داورى هاى تطبيقى، بسيار گمراه كننده است و مفسر بايد از آن كاملا پرهيز كند و خود را در عداد، مفسران به رأى قرار ندهد.

و اگر انديشه «هايدگر» و «گادامر» يك انديشه صحيحى باشد در چنين نوع از تفسيرها صادق و پابرجا خواهد بود. و در بخش نخست از اين مباحث يادآور شديم كه وحى الهى از چنين تفسيرها به نام «تفسير به رأى» بازداشته و شديداً به آن نهى نموده است.

از اين بيان نتيجه مى گيريم كه پيش فرض هاى مشترك و غير متشرك تأثيرى در كشف واقعيات ندارد و اگر مؤثر باشد و حجاب يميان مفسر و واقع پديد آورد همان پيش فرض هاى تطبيقى است كه اسلام اكيداً از آن ها نهى نموده است.

تا اين جا به تحليل اين نظريه پرداخته و اكنون به نقد آن مى پردازيم:

اين نظريه را مى توان از جهاتى مورد نقد قرار داد و با يك رشته بن بست هاى عجيبى رو به رو مى باشد و پايه گذار را، به عدول از اين اصل وادار خواهد ساخت و شما مى توانيد اين نقدها را با عناوين زير مشخص كنيد:

در يونان باستان قبل از طلوع فلاسفه واقع گرايى مانند سقراط و افلاطون و ارسطو، مسأله «سوفيسم» رواج يافت و براى خود شاخه ها و فروع بيشترى پيدا كرد حتى پس از اين سه فيلسوف، شكاكيت به نوع ديگرى خود را نشان داد كه ما تفصيل آن ها را در كتاب «شناخت در فلسفه اسلامى» بيان كرده ايم. افتخار سه حكيم بزرگ و حكيمان ديگر كه پس از آن سه آمدند خصوصاً فلاسفه اسلامى و