نمى دهد، ما مى گوييم خود اين فكر يك فكر مطلق نيست بلكه محصول همان قالب هايى كه لازم وجود ذهن انسان است. بنابراين، صدق اين نظريه كاملا نسبى است و محدود به شرايط ذهنى مخصوص اين دو نفر است در اين صورت چگونه مى توان آن را به صورت يك اصل مطلق پذيرفت و همه قرائت ها را به صورت كلى و به نحو مطلق با آن تفسير كرد.

شگفتا هر دو فيلسوف تمام قرائت ها را نسبى تلقى مى كنند ولى قرائت خود را از مجموع متون، يك قرائت مطلق مى انديشند، در حالى كه وجهى براى اين استثنا نيست.

در طول تاريخ بشر متون ادبى و تاريخى فراوانى داريم كه همه افراد آن ها را به يك نحو تفسير مى كنند و هرگز قالب هاى ذهنى افراد با اختلافاتى كه دارند سبب تعدد تفسير نشده استن مثلا: شعر فردوسى كه مى گويد:

توانا بود هر كه دانا بود *** به دانش دل پير برنا بود

تاكنون دو نحو تفسير نداشته و همگان آن را به يك شيوه تفسير مى نمايند.

در مكالمه هاى روزانه كه خود يك نوع متن سماعى است، مسأله تعدد تفسير مطرح نيست و خود اين دو بزرگوار هنگامى كه در سوپر ماركت ها و ديگر فروشگاه ها با فروشنده ها روبه رو مى شوند و گفتگو مى نمايند هرگز متوجه نظريه خويش نشده و گفتار او را حاكى از واقع تلقى مى كنند.

در علوم رياضى و طبيعى اصول ثابتى است و همگى از تفسير واحدى برخوردارند و مسأله 7×7=49 يك نوع تفسير بيش ندارد.