8. داشتن اعتدال روانى در تجزيه و تحليل مسائل مورد نزاع.[1]

بررسى همه اين شروط، سبب مى شود كه سخن به درازا بكشد ولى در فصل نهم پيرامون برخى از اين شروط سخن خواهيم گفت، از اين جهت فقط به بررسى شرط نهم كه از ابتكارات آيين اسلام است مى پردازيم:

قاضى مسئوليت بزرگ و مهمى را به عهده دارد و هرگز در ميان مسئوليت ها و منصب ها مشابهى ندارد، لذا بايد از لحاظ عمل، استقلال كامل داشته باشد، تا در مقابل چيزى كه او را از عمل به مسئوليت خود منحرف مى سازد، سر فرود نياورد از اين جهت نيز قاضى از لحاظ اقتصادى و مالى هم بايد استقلال داشته باشد تا نيازمند ديگران نباشد، و شكار و طعمه فريب دهندگان نشود.

به خاطر چنين موقعيتحساس دادرسى، حكومت اسلامى دستور مى دهد كه كليه نيازمندى هاى قاضى بايد برطرف شود تا چشم طمع به مال ديگران ندوزد.

اميرمؤمنان على(عليه السلام) در فرمان مالك چنين مى فرمايد:

«وافسح له فى البذل ما يزيل علّته و تقلّ معه حاجته الى النّاس».[2]

«زندگى او را فراهم ساز و خواست هاى او را برآورده كن كه عذرى در كار براى او ايجاد نشود و از بخشش مردم بى نياز باشد».[3]