ولى تنها استقلال مالى كافى نيست، بلكه قاضى بايد در عمل خود از هر عامل فشار خارجى و از مداخله هر صاحب سلطه و نفوذى، مصون باشد، قاضى بايد هر عامل خارجى را ناديده بگيرد، تا حق، خود به خود بدون تأثير و مداخله عوامل خارجى، روشن شود و لذا على(عليه السلام) در اين باره به مالك اشتر مى نويسد:

«و اعطيه من المنزلة لديك ما لا يطمع فيه غيره من خاصّتك ليأمن بذلك اغتيال الرّجال له عندك فانظر فى ذلك نظراً بليغاً».

«چنين كسى را نزد خويش عزيز دار و به خود نزديكش كن تا كسى از نزديكان تو، دروى طمع نكند و از اين كه مردم بتوانند به منزلت او نزد تو آسيبى برسانند، آسوده بماند و با خيال آسوده در مورد خائنان به وظائف خود عمل كند اينك در مورد انتخاب قاضى آن چه را كه گفتم بكارند، و در اين كار تأمل بسيار كن».

يعنى قاضى بايد از موقعيتى برخوردار باشد كه تحت تأثير احدى قرار نگيرد، تا بتواند به حق داورى كند و دعاوى را حل و فصل نمايد و بدون كوچك ترين ترس و ملاحظه حكم صادر كند، و در اصطلاح سياسيون امروز از آن به «استقلال دستگاه قضايى» و تفكيك آن از قواى ديگر، تعبير مى شود.