طمع آنان به حق يكديگر نباشد، بلكه به خاطر عدم تشخيص حق، به نزاع و مشاجره بپردازند، و هر كس معتقد گردد كه حق آن است كه او مى گويد نه ديگرى، چه بسا اين دو نفر كه با هم اختلاف دارند، از لحاظ تقوا و حسن نيت و فضايل انسانى در بالاترين درجه كمال باشند، ولى ناآگاهى آن ها نسبت به حق، سبب اختلاف و نزاع ميان آن ها گردد. شكى نيست كه وجود اختلاف، خطر بزرگى براى امنيت و استقرار و سلامت جامعه است، زيرا اختلاف باعث دشمنى و شعلهور گرديدن آتش عداوت و كينه ميان دو خصم مى باشد، و چه بسا ممكن است به خاطر يك موضوع جزئى، خون هاى زيادى ريخته شود و اموال فراوانى هدر رود و حرمت افراد شريفى زير پا گذاشته شود.

البته قضا و داورى مختص خداست، زيرا در گذشته گفتيم نظر هيچ كس درباره هيچ كس نافذ نيست مگر حكم خدا، چنان كه مى فرمايد:

(ان الحكم الاّ لله يقصّ الحقّ و هو خير الفاصلين).[1]

«داورى از آن خداست، حق را از باطل جدا مى كند، و او بهترين جدا كننده حق از باطل است».

البته اين اختصاص بدان معنا نيست كه خدا مستقيماً اين مقام را برعهده مى گيرد، بلكه كافى است كه داوران از جانب او مأذون بوده و به كار داورى بپردازند.

رسول خدا و امامان معصوم، از جانب خدا شخصاً براى اين مقام، منصوب شده بودند، ولى در غيبت امام، اين مقام از آن فقيه جامع الشرايط است.

ابو خديجه يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) مى گويد: امام صادق(عليه السلام) به من