ولى در محيط هاى اسلامى كه مردم از تربيت اسلامى برخوردارند و افراد صلاحيت دار براى حكومت برگزيده مى شوند بسيارى از اين اشكالات منتفى است، و هر چند از نظر «ايده آل» بودن به پايه حكومت الهى و تنصيصى نيم رسد ولى در صورت نبودن چنين حكومت ايده آل، راه و چاره اى جز اين نيست.

هرگاه جامعه اسلامى به گونه اى باشد كه قرآن ترسيم مى كند; بسيارى از اين اشكالات برطرف مى گردد هر چند به پايه حكومت نمى رسد كه حاكم آن را خدا تعيين كند. چنان كه خداوند متعال در وصف پيامبر(صلى الله عليه وآله) و يارانش مى فرمايد:

(محمد رسول الله و الّذين معه أشداء على الكفّار رحماء بينهم ترهم ركّعاً سجّداً يبتغون فضلا من الله و رضواناً سيماهم فى وجوههم من أثر السّجود).[1]

«محمد(صلى الله عليه وآله) پيامبر خدا است و كسانى كه با او هستند با كافران سرسخت و با يكديگر مهربانند، پيوسته آنان را در ركوع و سجود مى بينى آنان همواره كرم و رضاى خدا را مى طلبند».

با توجه به ضوابط و معيارهايى كه اسلام براى زمامداران در نظر گرفته است و با توجه به شعور دينى و تربيت مذهبى و هوشيارى انقلابى مى توان برخى از اشكالات را مرتفع ساخت. هر چند تمام اشكالات حكومت اكثريت بر اقليّت مرتفع نمى گردد.