1. جهل اكثريت رأى دهندگان

2. خريد آرا

3. ناصالح بودن منتخبين

4. ناديده گرفتن حقوق و آراى اقليت

براى روشن شدن اذهان خوانندگان دو نكته را يادآور مى شويم و آن اين كه:

اوّلا صالح ترين و ايده آل ترين حكومت، حكومت الهى است حكومتى كه در رأس آن حاكم معصومى باشد كه خداوند به او فرمان حكومت داده باشد و شيعه معتقد است كه شيوه حكومت پس از رحلت پيامبر گرامى تا زمان غيبت امام به خاطر يك رشته مصالح عالى اسلام، همان حكومت الهى و تنصيصى است و در آن عصر هيچ نوع حكومتى جز حكومت تنصيصى نمى توانست اهداف الهى را محقق سازد و هيچ نوع حكومتى در جهان، به پايه صلاحيت چنين حكومت نمى رسد.

حالا اگر آمديم، به عللى، چنين پيشواى معصومى در اختيار مردم نبود، كم اشكال ترين حكومت كه مى تواند مايه رضايت خاطر اكثريت قاطع گردد، همان حكومت اكثريت بر اقليت است، نه حكمت هاى استبدادى و نه حكومت اشراف و اريستوكرات ها و يا حكومت ثروتمندان.

ثانياً بسيارى از اشكالات دموكراسى مربوط به دموكراسى غربى است، كه نه جامعه، تربيت اسلامى و بينش مذهبى دارد كه در برگزيدن افراد، مصالح ملى و الهى را در نظر بگيرد و نه ترس از عذاب الهى آنان از انتخاب افراد صالح باز بدارد تا از خريد و فروش آرا خوددارى كنند، نه در منتخب و حاكم جامعه شرايطى قائلند كه او به جاى پيروى از افكار عمومى، از مصالح عمومى پيروى كند.