گسترش زندگى اجتماعى بشر بر روى زمين، و برچيده شدن زندگى فردى در جنگل ها و بيابان ها، حاكى از آن است كه بشر طبعاً خواهان زندگى جمعى است تا بر اثر همكارى بر دشوارى ها فايق آيد.

از طرف ديگر انسان، طبعاً خودخواه است و «حب ذات» براى او يك امر غريزى مى باشد و مى خواهد همه چيز را در انحصار خويش درآورد و اگر هم روزى به مقررات سنگين اجتماعى تن در مى دهد، به خاطر ضرورت و ناچارى است و اگر اين ضرورت نبود هرگز از انحصارطلبى دست بر نمى داشت به گواه اين كه هرگاه فرصتى بدست بياورد، از تضييع حقوق ديگران خوددارى نمى كند.

از اين جهت همه دانشمندان بر اين مطلب، اتفاق نظر دارند كه يك طرح اساسى براى تشكيل اجتماع صحيح انسانى لازيم و ضرورى است تا در پرتو آن، حقوق افراد و وظايف انسان ها در زندگى اجتماعى روشن گردد. اين طرح همان قوانين اجتماعى است كه زيربناى يك اجتماع انسانى است.

اكنون بايد ديد كه اين طرح عالى، به وسيله چه كسى بايد ريخته شود.

به طور اجمال بايد گفت قانون گذار مى خواهد جامعه بشرى را با تنظيم برنامه هاى فردى و اجتماعى به سوى كمال رهبرى كند، و در پرتو تعيين وظايف افراد، و تأمين حقوق آنان، سعادت جسمى و روانى آن ها را فراهم سازد.

در اين صورت بايد قانون گذار، دو شرط ياد شده در زير را دارا باشد.

اگر هدف از قانون گذارى، تأمين نيازمندى هاى جسمى و روانى بشر است