مقامات دولتى را به انحصار خود درآوردند.[1]

گروهى به دليل داشتن ثروت و دست يابى به سرمايه، به قدرت مى رسند و زمام امور به دست مى گيرند كه در اصطلاح غربى به آن «اوليگارشى» مى گويند.

اين گروه، حكومت خود را از طريق برترى اقتصادى توجيه مى كنند ولى بايد توجه كردكه اين نوع از حكومنت ها، اگر مورد حمايت مردم و گزينش و يا لااقل پذيرش مردم نباشند، يك نوع ديكتاتورى هستند كه در لباس دموكراسى، ظاهر مى شوند، و مصداق روشن متكبران و تفوق طلبانى هستند كه مى خواهند اراده و نظر خود را بر مردم تحميل كنند.

اكنون كه حكومت هاى تحميلى، به خاطر تفوق طلبى و برترى فروشى، از نظر قرآن مطرود مى باشند، پس تنها حكومتى از تحت اين گونه از آيات بيرون است، كه مورد تأييد و پذيرش مردم باشد به گونه اى كه حاكم و رئيس به وسيله مردم برگزيده شود ولااقل مورد پذيرش آنان باشد و به شيوه حكومت مردم بر مردم اداره گردد.

ولى بايد توجه نمود كه اين قسم از حكومت ها هر چند مشمول آيه پيش نيستند و تفوق طلب به شمار نمى آيند ولى مجرد اين كه حاكمان اين نوع از حكومت ها تفوق طلب نمى باشند نشانه حقانيت آنان نيست، بلكه بايد به حكم اين كه حكومت از آن خدا است، مورد تأييد خدا نيز قرار گيرد.