«ما سراى آخرت را، براى گروهى مقرر مى داريم كه در روى زمين تفوق طلب نباشند و فساد نكنند».

رژيم پادشاهى در تمام جهان، پيوسته، با تفوق طلبى و آدم كشى و غارت اموال عمومى همراه بوده است. در اين صورت چگونه مى تواند مورد تأييد قرآن و حمايت اسلام باشد؟!

شكل ديگر از اين حكومت، به صورت مشروطه است كه پادشاه از هر نوع مسئوليت و تصميم دور مى باشد. امور حكومت به دست برگزيدگان مردم انجام مى گيرد.

در اين نوع از حكومت ها، پادشاه مصدر امر و نهى نيست بلكه او موجود بى بو و طعمى است كه به شيوه سنتى مورد احترام قرار مى گيرد. هرگاه چنين فرد مورد حمايت مردم نباشد بلكه به عنوان وراثت بر مرزدم تحميل شده باشد، مصداق روش آيه ياد شده خواهد بود.

در يونان قديم: فيلسوفان سياسى مدعى بودند كه «اريستوكراسى» حكومتى است مركب از بهترين مردمى كه شايسته زمامدارى مى باشند. افلاطون در كتاب «جمهوريت» نوشته است: كسانى كه از نظر اخلاق و فكر، بر ديگران برترى دارند، و مستقيماً به نفع عامه حكومت مى كنند بايد زمامدار باشند، حكومت هاى آريستوكراسى يا اشرافى در عمل تعريف فلسفى خود را از دست داده در قرون بعد تنزل يافته حكومت كسانى شد كه اراضى زراعتى وسيعى به دست آوردند و