حكومت در جهان انواع و اقسامى دارد، كه مى توان انواع معروف آن ها را در زير خلاصه كرد:

فردى با يك كودتاى نظامى، در پرتو برق سرنيزه، و آتش توپ و تانك، قدرت خود را بر مردم تحميل كند و خود را بزرگ و حكمران مردم بخواند، و متخلف از رژيم را مجازات كند نه تنها خود را فرمانرواى مردم معرفى كند بلكه بگويد وارث و جانشين من نيز بايد بر شما نسل اندر نسل حكومت و فرمانروايى نمايد.

«تفوق طلبى» او به جايى مى رسد كه خود را ظل و سايه خدا، و در كنار خدا (خدا، شاه، ميهن) مى داند.

حكومت پادشاهى، كه در زبان عربى به آن «ملوكيت» و در اصطلاح غربى به آن «مورناشى» مى گويند، يك نوع حكومت فردى است كه يك فرد، مبدأ و منشأ قدرت و تصميم گيرى و اجرا مى گردد، نه تنها او واجد چنين مقامى است بلكه وارث او نيز حائز چنين مقامى خواهد بود.

اين نوع از حكام، همان متكبران تفوق طلب هستند كه از نظر اسلام مطرود و مردود مى باشند چنان كه مى فرمايد:

(تلك الدّار الاخرة نجعلها للّذين لا يريدون علوّاً فى الارض ولا فسادا).[1]