اين از يك طرف، از طرف ديگر واگذارى تعيين حاكم به مردم، و اين كه مردم پس از درگذشت رهبر بزرگ، از طريق مراجعه به آرا، رهبر تعيين كنند، خود مشكل زا و اختلاف انگيز بود.

در اين صورت، مصالح اسلام و حفظ وحدت كلمه مسلمانان، و بسيج كرن همگان براى دفاع از خطرات داخلى و خارجى، ايجاب مى كرد كه با تعيين رهبر به اختلاف احتمالى پايان بخشد، تا آنان فقط با يك مشكل رو به رو شوند و آن خطر هجوم دشمن، و مشكل دوم، آنان را به خود مشغول نسازد و دچار اخلاف داخلى نشوند.

روى اين علل و مصالح، دانشمندان شيعى، حكومت اسلامى را پس از پيامبر، كاملا تنصيصى تلقى كرده اند كه امت در قبول ورد رهبر دينى و جانشين پيامبر، اختيارى ندارند.[1]

سخن در اين رساله فشرده درباره طرح حكومت اسلامى در دوران وجود امام معصوم و منصوص از جانب خدا نيست، بلكه سخن درباره زمانى است كه امام معصوم در پس پرده غيبت به سر مى برد و به عللى دسترسى به وى امكان پذير نيست، در اين دوران بايد ديد شيوه حكومت اسلامى چگونه است؟

آيا مى توان گفت كه اسلام پيرامون همه چيز سخن گفته است ولى درباره شيوه حكومت اسلامى در عصرغيبت امام، سخن نگفته است؟