اين كه تمامعمليات و فعاليت هاى آن نتيجه جبر تاريخ بوده است»، به هر جنايتى دست بزنند.

ماركسيسم، خداپرستان را به اعتقاد به قضا و قدر حتمى كه دست و پاى انسان را مى بندد، متهم كرده است. مقصود از قضا و قدر حتمى اين است كه نحوه، زندگى انسان ها، قبلا طراحى شده و هر فردى مطابق سرنوشتى كه قبلا تعيين گرديده است، گام بر مى دارد.

يك چنين سرنوشت حتمى و غير قابل دگرگونين، مورد انكار قرآن و احاديث اسلامى است و ما پيرامون اين موضوع در كتاب (سرنوشت) به گونه اى گسترده سخن گفته ايم و هرگز نمى خواهيم در اين قسمت وارد شويم.

اميرمؤمنان على(عليه السلام) به منجّمى كه چنين خيال باطنى در سر مى پروراند، فرمود:

«لعلّك ظننت قضاء لازماً و قدراً حاتماً و لو كان ذلك لبطل الثّواب والعقاب».[1]

«تو تصور كرده اى كه يك سرنوشت اجتناب ناپذير و تقدير قطعى وجود دارد (كه هر نوع اختيار را از انسان سلب مى كند) اگر چنين باشد، پاداش ها و كيفرها بى اساس مى شود».

ول يماركسيسم، خود به جبر تاريخ پناه مى برد، كه در فلسفه مادّى، جانشين