در زبان هاى اروپايى ديده مى شود.

جنگ هاى صليبى يك سلسله نزاع هايى بود كه مغرب را با دشمنان جديد مسلح به اسلحه هاى جديد و حتى داراى فنون جنگى جديد، مواجه ساخت. بدين طريق مغرب راجع به جنگ اطلاعات بيشترى حاصل كرد و ترقى محسوس نمود.

«پروتز» مى گويد: مغرب در بناى قلعه ها و حصارها و وسائل جديد دفاعى و فنون جنگى كه قبلا برايشان مجهول بود، دَيْن بزرگى به مسلمانان دارند.

شكى نيست كه جنگ هاى صليبى تاكتيك محاصره را ترقى داد، و مغرب زمين، طرق نقب زدن، استعمال منجنيق و آلات عظيم تخريبى، و حتى به كار بردن مواد قابل احتراق را از آن روز، شناخت.

استعمال كبوتران قاصد براى اخذ اطلاعات نظامى را، نيز مغرب از مسلمانان آموخت. جشن گرفتن در مواقع فتح به وسيله چراغانى و آويزان كردن فرش ها و تزيينات بر درها و ديوارها گرچه يك امر طبيعى به نظر مى رسد، ولى باز مغرب آن را به مسلمانان مديون است. شمشير بازى نيز به وسيله جنگ هاى صليبى شيوع پيدا كرد و استعمال نشان هاى افتخار، اصل شرقى دارد.

بر روى نشان هاى افتخار مسلمانان، تصاوير عقاب دو سر، زنبق، چوگان و غيره ديده مى شد، به علاوه پوشيدن لباس قرمز، يا لاجوردى كه علامت شجاعت يا نجابت خانوادگى بود، از همان زمان به آن سرزمين ها راه يافت، به طورى كه تمام كشورهاى اروپايى نشان هاى افتخار را به كار بردند و طرز استعمال آن ها در همه كشورها به يك منوال شد.[1]