از نظر بصيرت ضعيف باشند، از بروز اختلال در اعتقاداتشان ايمن نيستند».[1]

شهيد مطهرى نيز در مورد نحوه برخورد با كتب ضالّه، كلامى شنيدنى دارد:

... من كتاب ها را از ابتدا دو دسته كردم. يكى كتاب هايى كه ولو ضد دين، ضد اسلام و ضد خدا هستند ولى بر يك منطق و يك طرز تفكر استوارند. يعنى واقعاً كسى به يك طرح و به يك فكر خاص رسيده و با نوشتن كتاب، آن طرز فكر خود را عرضه مى دارد. از اين نمونه ها زياد ديده مى شود. يعنى هستند بعضى افرادى كه بر ضد خدا، بر ضد پيغمبر حرف مى زنند ولى در حرف خودشان صداقت دارند، يعنى اين گونه فكر مى كنند. به همين دليل راه مبارزه با اين گروه، ارشاد است و هدايت و عرضه كردن منطق صحيح. ولى در نوع دوم كتاب ها، مسأله اين نيست. مسأله، مسأله دروغ و اغفال است... آيا به اعتقاد شما آزادى ايجاب مى كند كه اجازه بدهيم اين دروغ ها در مردم پخش شود؟ طبيعى است كه چنين كارى خيانت به مردم محسوب مى شود.[2]

بنابراين در عمل به توصيه ى حلّ جدولى حقوق، راه حلّ «آزادى علمى در مجامع علمى» را مطرح مى كنيم، تا هم افراد محقق و صاحب نظر بتوانند در مجامع داراى صلاحيت علمى به بحث و بررسى بپردازند و از اين رهگذر به جنبش و