لعن كردن، تقبيح كردن، محكوم كردن، تحسين كردن، و كثيرى از اين ها عمل اند، بيان نيستند. لذا وقتى مى گوييم آزادى بيان، بايد راحت بفهميم كه شامل آزادى ناسزا گفتن نمى شود... در قصه سلمان رشدى، فارغ از هرگونه داورى، عده اى از او دفاع كردند و گفتند مسأله آزادى بيان است، ولى واقعاً اينطور نيست. سلمان رشدى به پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) ناسزا گفته و اهانت كرده بود».[1]

به راستى كدام فقيهى تاكنون، فتواى تعرّض به چنين فردى را داده است؟ فقهاى اسلام، آن جا كه از «حرمت كتب ضالّه» (گمراه كننده) بحث كرده اند، بين خوانندگانى كه از صلاحيت علمى لازم براى فهم مطالب اين كتاب ها و نقد و بررسى آن ها برخوردارند و ديگرانى كه از اين صلاحيت برخوردار نيستند تفاوت قايل شده اند. عقيده ى فقها بر آن است كه خريد و فروش، نگهدارى و مطالعه ى اين گونه كتاب ها، براى وجدان صلاحيت علمى، جايز و روا و بلكه گاهى واجب است، و برعكس براى غير واجدان صلاحيت علمى، حرام و غير مجاز مى باشد.

محقق كركى از فقهاى نامدار شيعه در اين زمينه معتقد است:

«(در مسأله ى حفظ كتب ضاله) حق اين است كه فايده هاى آن بسيار است.

اگر كسى بخواهد مسأله هايى يا فروعى را از آن ها نقل كند، يا ريشه و دلايل بعضى از مسايل را بشناسد، و مانند اين ها; مى تواند آن كتاب ها را نگهدارد يا از آن ها نسخه اى برگيرد. البته براى كسى كه اهل نقد است نه هر كسى، زيرا كسانى كه