مسلّماً اين گفتار يك انديشه استعمارى است كه متأسفانه به كتاب مقدس مسيحيان راه يافته است. مقدس ترين كتاب قرآن مجيد است كه هر نوع حكم و داورى را از آن خدا مى داند و مى فرمايد:

(ان الحكم الاّ لله).[2]

«حكومت تنها از آن خداست»

و هر نوع سلطه اى بر مردم را منوط به اذن الهى مى داند و بايد مطابق برنامه هاى او باشد.

بنابراين همه سهم ها مربوط به خداست و قيصر سهمى ندارد واگر هم سهمى داشته باشد، به اذن الهى بوده و طبق فرمان او خواهد بود.

مسلّماً اين فكر وارداتى كه نويسندگان انجيل آن را وارد كرده اند، يك نوع تأثر از افكار يونانى و رومى باستان است كه در آن سلاطين، خود را خدا يا فرزند خدا مى دانستند. سنّت خدا خوانى و پرستش سلاطين پس از تسلط رومى ها بر سرزمين هلند، به پرستش قنسول ها مبدل گرديد. ظاهراً «ژول سزار» اوّلين قيصرى است كه از مردم روم خواست تا او را به عنوان خدا مورد پرستش قرار دهند، و در تمدن هاى بين النهرين و چين و ايران، پادشاهان نمايندگان و برگزيدگان خدا يا خدايان در روى زمين به شمار مى رفتند.

حالا اين گروه كه كار آن ها واردات انديشه است، الوهيّت شاهدان را تبديل