بيماران، همدردى با مصيبت زدگان و غيره.

اين ها نمونه هايى است كه در اين جا منعكس كرديم و تفصيل بيشتر در گرو مراجعه به كتاب هاى فقهى، اخلاقى، اجتماعى اسلام است.

عرفى كردن دين يا فقه تعبيرى مؤدبانه از سپرى شدن عمر دين است كه هيچ نقشى در اجتماع نداشته باشد و اين انديشه اى بود كه «فرويد» و همكارانش پرچمدار آن بودند. او يك فرد يهودى بود و از نظر دينى خانوادگى، پيوسته مورد تحقير قرار گرفته بود، او به فكر عقده گشايى افتاد و ناخودگاه به اين نتيجه رسيد كه بايد تمدن غربى جانشين دين گردد و بشر را از مذهب بى نياز سازد، ولى او پس از مشاهده نتايج جنگ هاى جهانى اوّل از اين نظريه برگشت، زيرا مشاهده كرد كه غرب به ظاهر متمدن، در باطن، درنده اى بيش نيست و اگر شرايط دگرگون گردد، پرده از چهره او كنار مى رود و براى منافع خود، چيزى را رادع و مانع نمى انديشد. اكنون اين فكر كهن كه بنيانگذارانش از آن منصرف گرديده، به تدريج وارد كشور ما گشته و به زور مى خواهند جامعه را از دين دور كنند، و دين فردى را جانشين دين اجتماعى قرار دهند.

شگفت اين كه گاهى با آن چه در انجيل هاى كنونى آمده است بر مدّعاى خود استدلال مى كنند، مثلا مى گويند: اين جمله كه در كتاب مقدس آمده است «سهم خدا را به خدا و سهم قيصر را به قيصر» دقيقاً به اين معناست كه دين به ساحت خصوصى معطوف مى گردد و به قول پارسونز يكى از متغيرهاى الگوى