آنان را در مهد آزادى از آزادى در نحوه ى پوشش محروم و از مدرسه اخراج نمودند.

اصولا بايد ديد آيا آزادى به طور مطلق امر مقدسى است و هيچ نوع قيد و بندى براى آن نيست؟ يا قداست آن با چارچوبى همراه است و در همان موارد ياد شده در اعلاميه حقوق بشر در هيچ نقطه ى دنيا آزادى مطلق وجود ندارد، مثلا در مورد آزادى شغل، براى تجارت مواد مخدر، و سلاح و خريد و فروش كالاهاى قاچاق و امورى كه مصالح عمومى را تهديد مى كند، آزادى وجود ندارد.

درباره ى آزادى مسكن، مسلماً هر شهروندى در كشور خود در گزينش محل سكونت آزاد است، ولى هرگز حق اسكان در ديگر كشورها، بدون مجوز ندارد، و حتى در كشور خود در مراكز ممنوع مانند مناطق نظامى يا املاك ملى نمى تواند سكنى گزيند.

شگفت اين جاست كه آزادى عقيده، در حد آزادى در آرايش سر و صورت تنزّل داده شده در حالى كه خوشبختى و بدبختى انسان در گرو اصل آرايش و نوع آن نيست.

بر فرض اين كه در اين امور براى آزادى، حدّ و مرزى نباشد، ولى نبايد مسأله ى عقيده را با اين امور يكسان دانست و در هر دو مورد بر آزادى مطلق صحّه نهاد، زيرا رفتارهاى فردى انسان نيز بر دو گروه است:

1. كارهايى كه مربوط به سليقه و زندگى مادّى اوست. به طور مسلّم هر انسانى براى خود ذوق و سليقه اى دارد مثلا نوع معيّنى از لباس و آرايش و تحصيل و كار را مى پسندد. در اين صورت نبايد مزاحم او شد، زيرا اين نوع امور به هر نحوى صورت پذيرد در خوشبختى و بدبختى انسان مؤثر نيست.