باز امام على(عليه السلام) مى فرمايد:

أيّها الناس انّ آدملم يلد سيّداً و لا أمة و انّ الناس كلّهم أحرار ولكن الله خول بعضكم بعضاً.[1]

«هان مردم! بدانيد آدم و حوا دو نوع فرزند به بار نياورده اند گروهى حرّ و آزاد، و گروهى ديگر عبد و برده باشند بلكه همگان آزاد چشم به دنيا گشودند ولى در زندگى برخى بر برخى برترى داده است (كه از يكديگر به صورت متقابل بهره بگيرند)».

اين ديدگاه اسلام درباره ى بشر است. بنابراين، تصور اين كه اسلام بردگى را تجويز كرده افترايى بيش نيست، بردگى در صدر اسلام و قبل و بعد آن جز تسلّط اقويا بر ضعفا و زورمندان بر ناتوانان چيزى ديگر نبود و تا چندى قبل در غرب و زادگاه دموكراسى (امريكا) كاملا رايج بود، و سپاهان امريكايى امروز فرزندان بردگانى هستندكه نياكانِ آن ها را به زور از افريقا به امريكا آورده اند تا در كشتزارها و كارگاه ها از وجود آن ها بهره گيرند، مسلّماً چنين بردگى با ماهيّت اسلام كه منادى آزادگى است، سازگار نيست.

اگر اسلام به نوعى از بردگى به صورت يك پديده ى اضطرارى صحّه نهاده است اين است كه در نبردهاى آزادى بخش، گروهى از سربازان دشمن اسير مى شوند، در اين صورت اسلام چند راه در پيش پاى خود دارد:

1. همه اسيران را سر به نيست كند، و اين با كرامت بشر و علو انديشه اسلامى سازگار نيست.