شرايع آسمانى، پديد آورده است. و از همين نقطه كوشش مى كند يك نوع كثرت گرايى فلسفى و كلامى را ترويج نمايد و اين كه همه اديان و شرايع شرقى و غربى از هندوئيسم گرفته تا توحيد اسلام، همه و همه بر حق بوده و همگى مى توانند سعادت آفرين باشند.

هر نوع تجديد نظرطلبى بايد در غير قضاياى يقينى صورت پذيرد، طرفداران «پلوراليزم» بايد ميان قضاياى بديهى و قضاياى برهانى كه به قضاياى بديهى منتهى مى شود، با قضاياى غى ربديهى و غير برهانى فرق بگذارند. در زندگى انسانن يك رشته قضاياى بديهى و برهانى منتهى به بديهيات هست كه هرگز نسبيّت برنداشته و جاى شك و ترديد ندارد، مثلا جدول ضرب فيثاغورث يا برابرى سه زاويه مثلث با دو زاويه قائمه از قضاياى نظرى است كه از طرييق برهان به امور بديهى رسيده است.

همان طورى كه در مسائل علمى يك رشته قضاياى بديهى و برهانى داريم، در عقايد اسلامى نيز يك رشته قضاياى قطعى مطلق داريم كه خراش پذير نيست، و مخالفت با آن اصل، نفى اين شريعت و تكذيب نبوّت آورنده آن است. مثلا توحيد و اين كه ذات حق تعالى يكى است و نظير و مثل ندارد، و يا بايد تنها او را پرستش نمود، اساس اسلام بوده و حتى بنا به بسيارى از آيات، توحيد در عبادت پيام همه انبيا مى باشد، و گويا همه پيامبران براى همين اصل دعوت شده اند چنان كه مى فرمايد: